शाळा.....!

कुणाला नाही पण आपल्या लाईन ला कळतंच आपण तिच्याकडे पाहतोय…
आयुष्याच्या एकट्या पावूल वाटेवर एक हक्काची लाईन मागतोय….

एका सरळ रेषेच चालूनही लाईन, आपल्यावरच अडखळली असते…
सुखद स्वप्नांचं छोटस विश्व लाईनच्या रुपात आपल्याला मिळाले असते …

लाईनला जेव्हा कळत आपण तिला लाईन देतोय…
तेव्हा लाईन नकळतच मधले अडथळे दूर करते…

कुठे नाही ते लाईन चे महत्व शाळेत कळते…
शेवटी पहिली लाईन वर्गात असते…

आपल्या लाईनची ती पहिली सरळ रेष, आपल्या आयुष्याच्या वर्तुळात नकळत उमटली असते…
लाईनला जेव्हा कळत आपण तिला लाईन देतोय…तेव्हा लाईन नकळतच मधले अडथळे दूर करते…

लाईनच्या मागे मागे आपली पावले चालत राहतात, डोळ्या समोर न दिसता लाईनचे डोळे पाणावतात…

शाळेत शिकलेला प्रेमाचा धडा आयुष्यभरासाठी लक्षात राहतो, आपल्या लाईनलापण आपण आवडायचो हे आयुष्यभर लक्षात राहते…
आयुष्याची खरी खुरी लाईन लग्ना नंतर लागते….शाळेतली लाईन बायकोला सांगितली तर बायको हसते…

बायकोपेक्षा लाईनची जास्त तारीफ केली तर बायको जळते… हल्ली.म्हणून कधी कधी भाजी तिखट आणि खारट होते…..

लेखक: पियुष खांडेकर

Story English Title: Marathi Love Story Shaala written by Piyush Khandekar on Maharashtranama.